Investigation of the non-place concept in Iranian photography with a look at the works of Mohammad Ghazali and Mehran Mohajer

Document Type : Original Article

Authors

1 Faculty of Visual Arts, University of Arts, Tehran, Iran

2 Faculty of Architecture, University of Art, Tehran, Iran.

Abstract

Problem definition: Non-place is a concept first introduced in 1992 by the French anthropologist Marc Augé. The present research seeks to investigate this concept in contemporary Iranian photography, using Augé’s theories. In this process, first, the non-place and factors of its origin are described and then the characteristics of the supermodernism era are discussed, by which it is explained how the non-place has been created in this age. In the following, the relationship between non-place and photography has been discussed and attempts have been made to investigate how non-place appeared after the modernism of photography in the works of movements such as modern geography. In addition, the works of two contemporary Iranian photographers, Mohammad Ghazali and Mehran Mohajer, have been studied and the way the concept of non-place is illustrated in the works of these photographers has been sought as well.
Objective: The aim of the present study is to understand the concept of non-place using Augé’s theories in the works of two contemporary Iranian photographers, Mohammad Ghazali and Mehran Mohajer.
Research Method: The required information has been collected via the library resources and presented in a descriptive-analytical manner.
Results: The representation methods of Mohajer and Ghazali indicate the non-place components and the space in their works reveals the geographical, anthropological and sociological relations. In order to represent the lack of identity, history and relationship in the non-place, the two photographers took measures such as temporary exposure through snapshots and happening photography, representing the distortion of collective identity in relation to the identity-making factor, replacing the relationship between an individual and object instead of people with each other and generalizing the creation of the work toward extremism in the individual authorities. In addition, it was found that by depicting the distorted details hidden in the general structure of the monument from the place, compared to the present, makes non-place.

Keywords

Article Title [Persian]

بررسی مفهوم نامکانی در عکاسی ایران با نگاهی به آثار محمد غزالی و مهران مهاجر

Authors [Persian]

  • مرتضی صدیقی فرد 1
  • نسرین لاریجانی 2
1 کارشناس ارشد عکاسی، دانشکده هنرهای تجسمی، دانشگاه هنر، تهران، ایران
2 کارشناس ارشد معماری، دانشگاه هنر، تهران، ایران
Abstract [Persian]

بیان مسئله: نامکانی مفهومی است که نخستین ‌بار توسط انسان‌شناس فرانسوی، «مارک اوژه» در سال ۱۹۹۲ مطرح شد. این پژوهش در پی بررسی این مفهوم در عکاسی معاصر ایران، با استفاده از نظریات «اوژه» است. در این فرآیند نخست به تشریح نامکانی و عوامل پیدایش آن و سپس به ویژگی‌های دوران سوپرمدرنیته پرداخته شده و با استفاده از آن توضیح داده میشود که چگونه نامکانی در این عصر ایجاد می‌گردد. همچنین در ادامه به رابطة نامکانی و عکاسی و اینکه چگونه نامکانی پس از مدرنیسمِ عکاسی، در آثار جریاناتی نظیر زمین‌نگاری نوین هویدا شد، پرداخته می‌شود. در ادامه آثار دو عکاس معاصر ایرانی، «محمد غزالی» و «مهران مهاجر» مطالعه شده و چگونگی نمود نامکانی در آثار این دو جستجو می‌شود.
هدف: شناخت مفهوم نامکانی با استفاده از نظریات اوژه در آثار دو عکاس معاصر ایرانی محمد غزالی و مهران مهاجر است.
روش پژوهش: منابع این پژوهش کتابخانه‌ای و روش ارائه آن توصیفی وتحلیلی است.
یافته‌ها: شیوه‌های بازنمایی مهاجر و غزالی، بیانگر مؤلفه‌های نامکانی است و فضا در آثارشان، برملاکننده مناسبات جغرافیایی، انسان‌شناختی و جامعه‌شناختی است. دو عکاس برای بازنمایی فقدان هویت، تاریخ و رابطه در نامکان، به تمهیداتی چون مواجهه‌ موقت به واسطة عکاسی اسنپ‌شاتی و اتفاق، بازنمایی مخدوش بودن هویت جمعی در ارتباط با عامل هویت‌ساز، جایگزینی ارتباط بین فرد و شیء به جای افراد با یکدیگر و همگانی کردن خلق اثر در راستای افراط در مرجعیت‌های فردی متوسل شدند. افزون بر این، مشخص شد که با به تصویر کشیدن امور جزیی مخدوش مستتر در امر کلی بنای تاریخی از مکان، نسبت با زمان حال، نامکان می‌سازد.
 

Keywords [Persian]

  • نامکان
  • عکاسی معاصر ایران
  • مارک اوژه
  • مهران مهاجر
  • محمد غزالی

References

- آذری، هادی. (1393). در میانة همه‌چیز و هیچ؛  نقدی بر «حالِ گذشته» مهران مهاجر. تاریخ مراجعه 20/12/1399. http://akskhaneh.com/story/the-present-past-mehran-mohajer-hadi-azari http://mohammadghazali.com
- آشوری، داریوش. (1392). ما و مدرنیت. تهران: صراط.
-اسلامی، مازیار. (1396). صحنه‌هایی از یک ازدواج (ملاحظاتی درباره فضا، شهر و تجربه دیداری شنیداری در سینما). تهران: حرفه هنرمند.
- اوژه، مارک. (۱۳۸۷).  نامکان‌ها: درآمدی بر انسان‌شناسی سوپرمدرنیته(ترجمه منوچهر فرهومند). تهران: دفتر پژوهش‌های فرهنگی.
- بیگ‌لو، مرتضی. (1393). بررسی پدیدارشناسی مکان و نامکان در نمایشنامه های اکبر رادی با تمرکز بر شب روی سنگفرش خیس و پلکان (پایان نامه کارشناسی ارشد). دانشکده سینما و تئاتر. دانشگاه هنر. تهران.
- دیانت، فرشته. (1396). بررسی اهمیت نشانه‌شناسی (دلالت معنایی) در عکس‌های مفهومی. مبانی نظری هنرهای تجسمی، (۴)، ۷۱-۸۴
- روانجو، احد و اسدی اردلی، میثم. (1398). بررسی و تحلیل آثار مهران مهاجر عکاس معاصر. پیکره، (۱)،۴۱-۵۳. .
- مهاجر، مهران. (۱۳۹۳).  تهران بی گاه. تهران: انتشارات مانوش.
- مهاجر، مهران. (۱۳۹۴). حال گذشته. تهران: انتشارات مانوش.
- مهاجر، مهران. (۱۳۸۵). توپ و تاریخ. تهران: انتشارات مانوش.
- نوربرگ-شولتس، کریستیان. (۱۳۹۱). معماری: حضور، زبان و مکان(ترجمه علیرضا سیداحمدیان). تهران: نیلوفر
- Augé, M. (1996). Paris and the Ethnography of the contemporary world. In Parisian Fields, by Michael Sheringham. London: reaktion.
- Bal, M. (2002) Travelling Concepts in the Humanities: A Rough Guide. Toronto Buffalo London: University of Toronto Press
- Tormey, J. (2013) Cities and photography. New York: Routledge.
Paykareh
Volume 10, Issue 23
June 2021
Pages 12-30

Files

History

  • Receive Date: 25 May 2021
  • Revise Date: 30 June 2021
  • Accept Date: 27 July 2021

Share

How to cite

Statistics