Document Type : Original Article
Authors
1 Master of Arts in Islamic Art, Faculty of Conservation and Restoration, Iran University of Art, Tehran, Iran.
2 Assistant Professor, Department of Islamic Art, Faculty of Conservation and Restoration, Iran University of Art, Tehran, Iran.
Article Title [Persian]
Authors [Persian]
مقدمه: نگارگری، یکی از شاخص‌ترین رشته‌های هنری ایران است که به‌دلیل علاقۀ مجموعه‌داران و متخصصان غربی از قرن ۱۹م. به بعد همواره مطالعه و بررسی شده است. تاریخ‌نگاری این رشته مانند تمامی شاخه‌های نقاشی از مسیر شناخت ویژگی‌ها و تجزیه و تحلیل آثار می‌گذرد. بدین ترتیب، لازم است تا این مسیرِ تکامل شناخته شود تا بتوان بن‌مایه‌های آنچه امروز متقن و بدیهی پنداشته می‌شود، مورد بازشناسی و بازنگری قرار گیرد. هدف این مقاله، بررسی چگونگی دریافت و شناخت ویژگی‌های متمایز کنندۀ نگارگرى ایرانی توسط تاریخ هنرنگاران غربی و همچنین واکاوی نقش تخصص‌های مختلف تاریخ‌نگاران در پایه‌ریزی تاریخ نگارگری و شکل‌گیری دانسته‌های امروز با توجه به منابع مکتوب غربی در بازه زمانی سال‌های ۱۸۷۶-۱۹۳۰ میلادی است. پرسش اصلی مقاله این است که ویژگی‌های منحصر به‌فرد نگارگری ایرانی در کتب تاریخ هنر غربی چگونه شناسایی، تدوین و تبیین شده است؟
روش پژوهش: این پژوهش، متن-محور بوده و در پارادایم تفسیری با راهبردی کیفی به شیوه تحلیلی-توصیفی انجام شده و از نظر هدف، توسعه‌ای است. گردآوری اطلاعات برای این تحقیقِ تاریخی به روش اسنادی و کتابخانه‌ای و داده‌های مورد نیاز از مراجع دست اول مرتبط با موضوع مقاله انجام یافته است.
یافته‌ها: تاریخ‌نگاری مینیاتور ایرانی در بازه مورد بررسی، از تبیین ویژگی‌های ظاهری (مانند استفاده از رنگ های درخشان) به سمت بیان ویژگی‌های کیفی تغییر یافته است و رویکردهای «شی شدگی» و«شاهکارهنری» در تمامی پژوهش‌های مذکور نسبت به مینیاتورهای ایرانی وجود دارد.
نتیجه‌گیری: این بررسی نشان می‌دهد که بیان ویژگی ها و تاریخ‌نگاری مینیاتور ایرانی در بازه مورد بررسی، متأثر از تخصص‌های مختلف تاریخ‌نگاران هنر ایران بوده است.
Keywords [Persian]
)